Arres__ข้าจะรักเจ้าชั่วนิรันด์ (ชื่อชั่วคราว)

ความรักต้องห้าม      
ความรักที่ต้องต่อสู้กับโชคชะตา       
ความรักที่นำมาซึ่งการสูญเสีย      
ความรักที่ถูกกำหนดมาแล้วว่า       จะไม่มีวัน...     
"สมหวัง..."



.....................................................




อาเรส  เทพหนุ่มผู้หลงรักเทพวารีสาวหนึ่งอย่างสุดหัวใจ

เอลิซ่า  เทพวารี  ผู้เป็นธิดาแห่งสวรรค์  คงไว้ซึ่งความเย็นชาประดุจน้ำแข็ง

เมื่อ "เขา"  หลงรัก "เธอ"  ตั้งแต่แรกพบ

เมื่อ  "เธอ"  ผู้ซึ่งเย็นชา  ได้หวั่นไหวต่อใจตัวเองและเผลอรัก  "เขา" ในที่สุด

ก่อเกิดบทบรรเลงแห่งรักบทใหม่  ที่ถักทอออกมาได้ไพเราะสวยงามยิ่งกว่าสิ่งล้ำค่าใดๆในโลก

และเมื่อ..

รักของพวกเขา  คือสิ่ง  "ต้องห้าม"

บทลงโทษคือการพรากจากกัน

แต่ไม่..   ชั่วนิรันด์

ท่วงทำนองแห่งความรัก  ได้ถูกทดสอบครั้งยิ่งใหญ่

เมื่อ "เขา" จำต้องไปจุติเกิดใหม่เป็นเพียง "มนุษย์" บนโลก

จำต้องเวียนว่ายตายเกิด  เป็นเวลาหลายพันปี

หากแต่ "เธอ"

ต้องทนรับโทษทัณฑ์ในคุกสวรรค์  เพื่อรอคอย..

"วันที่เราจะได้พบกันอีกครั้ง"

โทษครั้งนี้หนักนัก   หากแต่สวรรค์กำหนดไว้

ห้าพันปี

รอเพียงห้าพันปี

"แล้วพวกเจ้าจะได้พบกันอีกครั้ง"

"เธอ"  เรอคอยเวลาในคุกสวรรค์เสมอ   ด้วยจิตใจที่เข้มแข็ง  

หากแต่ "เขา" ถูกกำหนดให้ "ลืมเธอ"

ห้าพันปีผ่าน

คนหนึ่งสูญสิ้นความทรงจำ  และเกิดใหม่เป็นจักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่

หากอีกคน  พ้นโทษและถูกเนรเทศจากสวรรค์  ไร้ซึ่งเกียรติและยศอีกต่อไป
 
เพียงต้องการหวนคืนสู่อ้อมกอดของ "เขา"

เมื่อโชคชะตาวิ่งมาถึงจุดเริ่มต้น

การพบกันที่นำมาซึ่งสงคราม  และการเข่นฆ่า

เมื่อ

"เขา" ลืม "เธอ" 

"เธอ"  ผู้ซึ่งเป็นเพียงอดีตเทพ  และโดนขับไล่ออกจากสวรรค์

ในตอนนี้ไม่มีค่าคู่ควรกับ "เขา"  อีกต่อไป

เรื่องทุกอย่าง  อาจจะดีขึ้นมากกว่านี้

หาก  "เขา"  ไม่..

หลงรัก  "ผู้หญิง"  อีกคน
 
แต่  "เธอ"  ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา

การรอคอยมาห้าพันปี  จะสูญสิ้นหาก  "เธอ"  ไม่เข้มแข็งพอที่จะเผชิญกับมัน

"จำข้าให้ได้สิอาเรส !"

ความรักที่สร้างบาดแผลกับทุกฝ่ายกำลังจะเริ่มต้นขึ้น

แล้วเมื่อท้ายที่สุด

บทสรุปกำหนดไว้

มีหนึ่งคนต้อง "สูญสิ้น"

บทบรรเลงเพลงแห่งความเศร้านี้จะเป็นเช่นไร

ต้องติดตามกันใน  "Arres  ข้าจะรักเจ้าชั่วนิรันด์"



..................................................




ขอทักทายผู้อ่านซักนิ๊ดนะคะ

เนื้อเรื่องที่แต่งไว้มีเยอะพอประมาณแล้ว  เนื่องจากแต่งไว้เมื่อปีที่แล้ว

แต่ยังไม่ขอเอาเนื้อเรืองลง

อ่านแค่เรื่องย่อ  คงพอจะเข้าใจแล้ว

คือขอโทษที่ต้องทำแบบนี้นะคะ

ไรเตอร์แค่ต้องการรู้ว่า  สมควรจะเอาเรื่องนี้ลงหรือไม่

ถ้าหากคุณผู้อ่านมีความคิดว่าไม่อยากจะอ่านเลย  ไรเตอร์จะได้ปิดบทความนี้

ถ้ามีความต้องการจะติดตาม  ไรเตอร์ขอเสียงจากคอมเม้นท์หน่อยนะคะ

จริงๆไรเตอร์ใช้เวลาพิมพ์เรื่องย่อเพียงแปบเดียว  เลยไม่ได้มีรายละเอียดอะไรเลย

ไรเตอร์แอบปิดบังความเศร้าที่แท้จริงของเรื่องไว้  และข้ามบางฉากไป

ถ้าได้อ่านเนื้อเรื่องจะได้รู้ว่า  รักที่ยิ่งใหญ่กว่าชีวิตยังมีในโลก

แต่เนื่องนี้ขอบอกเศร้ามากๆ  เศร้าได้ทุกฉากทุกตอน

ไรเตอร์แต่งเอง  ยังน้ำตาซึมๆคลอไปด้วย

แต่คุณผู้อ่านคนแรกของไรเตอร์  ต่อมน้ำตาแตกร้องไห้โฮไปแล้ว

เอาล่ะ  จบดีกว่า  พูดมากเดี๋ยวโดนปารองเท้าใส่  ฮ่าๆๆ

ขอจบด้วยคำพูดง่ายๆนะคะ

ลองอ่านดู

แล้วคุณจะรู้ว่า

 "การร้องไห้จริงๆนั้นเป็นอย่างไร"

 ^____^